Nieustannie prześladuje mnie ta sama myśl. 

Jadąc z tatą, który osiąga zawrotną prędkość na krótkiej prostej, zastanawiam się, co by było, gdyby na ułamek sekundy się zawahał i spojrzał w inną stronę, skręcając w jedno z licznych drzew. 

Przechodząc przez ulicę, robię to bardzo szybko, bo boję się, że nadjeżdżające auto jest zbyt blisko mnie i myślę, że kierowca mnie po prostu nie widzi. 

Czekając nocą na autobus, boję się, że ktoś znienacka może mnie zaatakować i nikt nie usłyszy mojego krzyku.

Wiem, że wśród ludzi napotykanych na ulicy, jest potencjalny morderca. 

Boję się. 

Ponadto od czasu zagubienia dokumentów ciągle kontroluję zawartość mojej torebki. 

Piątek, trzynastego.