Dawka motywacji na dni <28.11.2013; + nieskończoność).

 

 

(Nie zamierzam ryczeć, dlatego, że nie poszło mi na kolokwium. Trudno, zdarza się. Pora wyciągnąć z tego wnioski.)







Chyba muszę coś, cokolwiek zrobić, bo ostatnio emocjonalnie się niszczę. Wracam z zajęć do pustego mieszkania, dopijam zimną kawę ze śniadania, włączam muzykę na ful i mam ochotę wyć z wewnętrznego bólu. To nie tak, to nie tak ma być. Nastrój mam jak kobieta w ciąży, od ekspresji ćpuna do melancholii przechodzę od tak, przez mrugnięcie rzęs. Parzę kolejną kawę, nie pomaga, palić - nie palę (droga przyjemność), pić - nie piję, bo nie mam umiaru, a brak umiaru prowadzi do krzywdy, którą widzę na co dzień. (użalanie się, jakie to czasochłonne, o Pani) + (proszę, daj mi coś, co potrafi mnie jeszcze wzruszyć). 

Czemu mam wrażenie, że się powtarzam?
Jedna Pani pod filmikiem na youtube, napisała, że kiedyś miłość na ekranie przeżywało się jak swoją; otóż, Droga Pani, dzisiaj też tak jest, wielokrotnie tego doświadczyłam.

Każdego dnia umieram coraz bardziej.
Edit: powracam do najsmutniejszych czasów - słucham Where Do My Bluebird Fly.

Zrobiłam sobie malutką przerwę na zupkę chińską (nie jedną) i nie tylko. Od kilku godzin słucham koncertu grupy LemON i jestem zauroczona głosem Igora, ba - głosem, osobowością sceniczną, pięknym uśmiechem, talentem. Chciałabym usłyszeć go na żywo - wejść do zatłoczonego i zadymionego klubu, widzieć wokół obce twarze a w oddali tylko mgłę, po czym usłyszeć jego zachrypły głos; rozpływać się samotnie w tłumie, marzyć i zatracić się w nie rzeczywistości.

 

(+ I love this song)

 

 

Dzisiaj 95-ta rocznica Odzyskania Niepodległości przez Polskę. Mimo, że na żadnej paradzie nie byłam, 11 listopada wiele dla mnie znaczy, bardzo wiele. Jednakże moje emocje pozostawię dla siebie. 

Święta, święta i po świętach. Dziadek pokłócił się z tatą. Przykre, że mimo, że moja mama i tata są dwadzieścia lat po ślubie (niedawno była rocznica), dziadkowie nadal nie potrafią zaakceptować taty. Gdyby był pijakiem i przepijał swoją wypłatę, gdyby bił mamę, gdyby interesował się tylko czubkiem swojego nosa, to rozumiem - mieliby prawo, ale oni nie mają żadnych podstaw, przeciwnie, powinni go całować po stopach, bo on zapieprza dzień w dzień, ma ambicję zdobycia czegoś więcej w życiu, realizuje swoje pomysły i już na ten moment osiągnął więcej niż oni w swoim +60 życiu. A oni, kurwa, ciągle wyliczają ten ma to, tamten ma tamto, chwalą, ubóstwiają, a tata? No kurwa; źle się dzieje, oj źle. Współczuję mamie, która to strasznie przeżywa. Dziwne, że piszę to ja, ale jest to najprawdziwsza prawda.

Mmm, tak bardzo tego miejsca potrzebowałam; od kilku dni walczyłam ze sobą, żeby usiąść i konsekwentnie zapełnić tę kartkę. Towarzyszą mi Małpki, okej, może i jeszcze duchowo koleżanka zza ściany. Studia? Mają się dobrze. Muszę, powtarzam: muszę się jakoś wkręcić w tutejszą siatkówkę. Nie ma bata, jest siatkówka, jest zabawa. Podjęłam nawet inicjatywę. Poszłam i się spytałam trenera (który btw. nazywa się Zygadło, prawie jak Łukasz Żygadło, czaicie?) o której jest trening. Niestety <kurwa, kurwa, kurwa, + nieskończoność) nie pasuje mi. Mam w tym czasie zajęcia. Planuję jednak iść chociaż na mecz, spóźnię się dwadzieścia minut, ale co tam.

Muszę się w końcu zacząć uczyć. Wypożyczyłam tonę książek, myśląc, że będą one dla mnie motywacją. Chyba zapomniałam, dlaczego tu jestem. Pora sobie przypomnieć, bo zaległości są spore.

Śmieję się, że do domu wrócę dopiero na święta, hahahaha, to może być prawdą.

Chcę się spotkać z dziewczynami z O. teraz, już, natychmiast. No cóż, pora kończyć.

Byłam ostatnio na filmie o Jaśku Mela. Łzy się polały, koleżance też, więc jest dobrze, film udany. Historia niebanalna, znana pewnie większości z nas, ale zobrazowana idealnie. Obserwowałam ojca Jaśka. Twardy chłop, jakby to powiedzieli Kaszubi, stracił syna, drugiego tracił w szpitalu, ale na szczęście wszystko dobrze się skończyło (?). Pomyślałam sobie: taki właśnie powinien być ojciec: twardy, nieustępliwy, konsekwentny w działaniu, skory do walki o swoje dziecko. Tak, tak. Ponadto powinien umieć płakać.

Elektrotechnika czeka.

See you.